دانلود آلبوم حبیب به نام مرد تنهای شب

درود.. کوروش جان آلبوم زیبای پیر از ابی رو ندیدم… اگر زحمتش رو بکشی فول ابی تکمیل میشه.. ممنون

کیارش عزیز با تشکّر که حبیب را هیچ وقت فراموش نمیکنید

جبیب من ، حبیب شما ، حبیب همه ی ایران و حبیب هم اکنون با افتخار در ایرانه

——————————————————————————————

آقای محمّدی اوّل یه تشکّری یه دست مریزادی و بعد درخواست های مدّ نظر

در ضمن کورش نداریم درست بخوان کیارش خان

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق…
حبیب مردی بی همتا بود.بهترین بود و با شکوه زیست.هنرش را به هیچکس و هیچ چیز نفروخت.بزرگ بود و روحش ورای این خاکدان.صدایش از اقیانوس عشق برمیخواست.کمتر کسانی مثل او بودند.وطن دوست بود و بهترین نغمه را سر داد.بغض راه گلویم را بسته.از نبودش اندوهگینم.انگار دنیا از امروز چیزی کم دارد.چیزی از جنس نفس های عاشقانه ی زندگی.میترسم از امروز با نبودش خرچنگهای مردابی به شب نشینی بنشینند .ماهیان زلال پرست یک به یک از دست می روند.از امروز دوباره غبار آرشیو موسیقی ام را می روبم و صدای حبیب را در بی کران دنیا طنین انداز می کنم , که از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر…
بی شک ماتم فقدان حبیب در وصف نمی گنجد.
بر این عقیده ام که بعضی ها رفتنشان دنیا را از عشق کم می کند:
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش.
پرنده ی روحش شاد و پر تغزل و نغمه خوان بهشت باد.
آمین…

ممنون بابت البوم مرد تنهای شب ”زمانی که خدمت بودم تمام سختی های دوره اموزش رو یکی از ترانه های مرحوم حبیب بنام یاران من ‘اون روزها رو برام قابل تحمل میکرد و روی قسمتی از چوب تخت خوابم نوشته بودم ”هرگز نبارید یک قطره باران پرپر شدم من از داغ یاران

“حبيب” ِ من !
به همين سادگي ،دلم برايت تنگ مي شود.
به سادگي ِ تمام .
آنقدر كه فقط كافيست با هر بهانه اي ،
كوتاهترين فكرم را به ياد ِ ديگر نبودنت برسانم.آنقدر كه به جنگل شمال بينديشم و زنده بودنِ تك تك ِ برگ هاي جنگل های ِ آن ديار سبز را از بوی ِ نفسهای ِ مقدس ِ تو بدانم.
اين مي شود كه به همين راحتي بغض ميكنم،بچه ميشوم ،اشك در چشمانم حلقه ميزند و مي گریم.
راستي ! ،
تا يادم نرفته است بنويسم: از وقتي كه رفتي نفس هايم را عميق تر كرده ام،چرا كه ميدانم تو هم در این خاك ، خاک پاک سرزمینم ایران ، همان که ” ایران بانویش ” میخواندی ,با من همنفس بوده اي .
عميق تر نفس ميكشم تا با هر نفَسَم هوای ِ نفس های ِ به شماره افتاده ات را که در تمام ِآسمانها پراکنده ای به عمق جانم برسانم و با اين دلخوشي هاي ِ ساده ,روزگار تلخ ِ بي تو بودن را صبور باشم .
ميخواهم .اين بار كه به ديدنت آمدم كنار مزارت دانه ای بكارم تا تو را در هيأت ِ درختي به دنياي كوچكم بازگردانم و هر روز و شب در آن خلوتگاه ، با تو حرف بزنم و از دلتنگي های ِ روزهايی ِ پر اندوه ِ فراق با تو بگويم.
با ساقه ي پُر زَخمَت درمي آويزم و آنقدر نوازشت ميكنم كه تمام خستگي ها ی ِ دنيای ِ گذشته را از ياد ببري.و تو با زبان ِ بي زباني كه سرشار از ناگفته هاست دوباره باز بر سرم سايه ي مهرت را بگستراني .
ايمان دارم تو دوباره در جهان ِكوچك ِ من خواهي روييد .
اما ،
نگرانم …
نگران از اينكه كسي حرف هايم را باور نكند و مرا ديوانه اي بيش نپندارند آنگاه كه آن درخت را به نام ِ “تو” ، به نام “حبيبم” مي نامم و گوش هاي سنگين مردمان ِ عشق ناشناس ، صدايت را نشنوند.
اما ، ميدانم هر پرنده اي كه برشاخسار تو مي نشيند ،از سَر ِ شوق ِ تولد ِ دوباره ی معصومانه ات ، پرده اي از هزار آواي صداي مهربانت را در سرزمين ِ پاك ِ میهنم نغمه ساز مي كند و اين همان روزي خواهد بود كه “حبيب ِ” من ، زنده تر از همه ی ِ زندگان ِ جهان ، حتي براي خدا هم ترانه ي عشق ميخواند !
من به اين معتقدم.
من به همين سادگي به همه ي اين اتفاقات ِخوب معتقدم…

⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘